İlk İş Günü Ve İlk İş Haftası

İş Bulmak

Üniversiteyi bitirdim bir kaç yıl özel sebeplerden dolayı ertelemek zorunda kaldığım askere de gittim geldim, sırada iş bulmak var dı. Malum bu sıralar ve bir süredir iş bulmak öyle kolay değil bu nedenle her yere başvuru yaptım. Pek çok iş yerine mail attım cvmi gönderdim. Bu süre askerden geldikten sonra yaklaşık 6 ay sürdü. Eğer iş arayan birisiyseniz tavsiyem asla pes etmeyin, bulamuyorum iş yok diyerek vaz geçmeyin çünkü her an sizin için bir açıklık oluşabilir bu yüzden elinizden geldiğince sıklıkla cv paylaşın takip edin. 6 ayın sonunda bir iş yeri geri dönüş yaptı ve görüşmek istedi. Büyük bir heyecan oluştu ister istemez. İlk kez olmasa da bunun diğerlerinden farklı bir iş görüşmesi olacağını hissediyordum. Gerçekten de öyle oldu çünkü görüşme sonunda işe alındım. 

İş Görüşmesi

İş görüşmesinden önce bürsürü hazırlık yaptım makaleler okudum, tavsiyeler dinledim, iş yerini araştırdım, nasıl davranmam gerektiğini düşündüm ama ertesi gün iş görüşmesine gittiğimde okuduğum, düşündüğüm ve aldığım tavsiyelerin hiç birinin bir önemi olmadığını anladım çünkü o sırada hiç biri aklınıza gelmiyor, zaten önemi de olmuyor. Doğal oldum ben neysem o oldum, bu kendi kendine oldu. Heyecanlı birisiyimdir ve bunu görüşme sırasında açık açık söyledim, mülakatta bazı hatalar yaptım sonuçta insanız, mükemmel olamayız, utangaç olmam nedeni ile boncuk boncuk terlediğim anlar bile oldu ama zaten baştan söyledim heyecanlı birisi olduğumu. Dürüst olmam, iş için hevesli olmam hoşlarına gitmiş olacak ki kabul edildim. Size tavsiyem sadece dürüst olun, ilk iş görüşmeniz veya bi kaçıncı olabilir ister istemez heyecan yapacaksınız ama olmadığınız birisi gibi görüneceğinize heyecanlanan dürüst birisi olun. Sizden makina gibi davranmanızı isteyen bir iş yerinde zaten mutlu olamazsınız. Gerçi çalışarak mutlu olamazsınız zaten ama en azından daha az mutsuz olursunuz.

Ya İşi Öğrenemezsem Kaygısı

İşe başlamam için bürsürü evrak istediler 1 2 gün onları topladım, bir yandan da işi öğrenebilirmiyim öğrenemezmiyim diye içimde bir kaygı var, sonuçta ilk kez özel sektörde çalışacağım ve zor bir iş gibi görünüyor. İş 3d tasarım bu arada ve kalıpta kullanılacağı için vürgülden sonra 6 basamaklı değerlere kadar dikkat edilmesi gerekiyor. İşin detaylarını veremiyorum çünkü iş gizliliği ile ilgili bir ton kağıt imzaladım, muhtemelen aynı şey sizinde başınıza gelecek. Neyse, içimde büyük bir kaygı vardı ya işi öğrenemessem ya kovulursam falan diye, aslında kovulmak falan umrumda değil sonuçta bekarım ve o kadar ihtiyacım yok ama asıl kaygı getiren şey başarısız olup çevrendeki insanları hayal kırıklığına uğratmak. Sonradan anladım ki kaygılar boşaymış, ne iş olursa olsun er geç öğreniliyormuş. İnsanın öğrenemeyeceği şey yok bunu anlamanın en kolay yolu da geçmişinize bir göz atmanız, bir düşünün şu an çoğu kişinin yapamadığı ama sizin yapabildiğiniz şeyleri ne zaman öğrendiniz nasıl öğrendiniz bir hatırlayın.

İlk İş Günü Ve İlk İş Haftası

Pazartesi günü geldi çattı, iş 8 de başlıyordu ama evime uzak olduğu için 6 da kalkıp 7deki servise yetişmem lazımdı, 6 da kalktım, içimde heyecan karnımda ağrı ve tüm benliğimdeki stressle hazırlanıp servisin geleceği yere gitmek üzere evden çıktım. Kış ayı olduğu için heryer karanlık, bu durum çok garibime gitti çünkü daha önce iş deneyimim yok, yani daha öncede çalışıyordum ama kendi iş yerimizde olduğu için bu kadar erken gitmiyordum. Kapitalizmle tanışma vakti geldi diye düşündüm kendi kendime. Servisçiyi aradım beni unutmasın diye, yeniyim sonuçta. Bindim servise, ilk beni almış kimse yok, vurdum kafayı cama kapadım gözümü ara sıra binenleri süzüyorum, kimse konuşmuyor zaten sabahın köründe ne konuşsunlar, servisçi ara sıra trafikte yaşanan olaylara tepki veriyor o kadar. 

Saat 07:50 de vardık fabrikaya, daha giriş kartım yok o yüzden turnikeyi güvenliğe açtırdım. Yukarı çıktım ofislerin olduğu yere, kimse gelmemiş daha. 10 dk bekledim sonra gelmeye başladı herkes, muhasebe olduğunu düşündüğüm departmandaki kıza evraklarımı verdim sonra da tasarım ekibinin yanına gittim. Ekibin başındaki kişi hem oldukça iyi hemde tecrübeli birisi, ilk gün tabiri caizse kıçından ayrılmadım, neredeyse tuvalete bile onunla gittim çünkü yerini bilmiyordum. İlk gün sadece izledim bir yandanda bana bir bilgisayar ayarlamaya çalışıyorduk. İşle ilgili sorular soruyordum ama bana sürekli bu kadar acele etmemem gerektiğini nasıl olsa öğreneceğimi söylüyorlardı. Anladım ki benim önemsediğim kadar onlar önemsemiyordu, bu durum beni biraz rahatlattı çünkü benden şimdilik büyük bir beklenti yok demekti bu. Bu durumu fırsata çevirmeliyim diye düşündüm, bu düşük beklentinin biraz üstüne çıkabilirsem daha iyi bir etki bırakabilirdim. Bu yüzden kendi kendime öğrenmenin yollarını aramaya karar verdim.

Rahatlamama rağmen karnımın ağrısı dayanılmaz hale geldi, kendimi sıka sıka akşamı yaptım. 18:00 a kadar nasıl dayandığımı bilmiyorum, o gün nasıl geçti anlamadım. İlk günün sonunda akşam eve gitmek için servise bindiğimde anladım ki, kapitalizm size güneş göstermiyor çünkü sabah 8 - akşam 6 arasında işteyseniz kışın güneşi zor görürsünüz. İşin evime uzaklığı veya zorluğu umrumda değildi çünkü tecrübe edinmem lazımdı ayrıca sevdiğimde bir işti tasarım, modelleme, bunları düşününce geri kalan faktörleri umursamıyordum. Serviste hala karnım ağrıyordu. Akşam servisi, evime biraz uzak bir yerde bırakmak zorundaymış o yüzden 18:50 de servisten inip 19:10 da ancak eve varabiliyordum. Yeni olduğum için bunları da umursamadım, nasıl olsa sonra servis planı değiştirilir önce işi öğrenmeliyim diyordum. 

Eve geldiğimde rahatladım karnımın ağrısı da geçti. Klasik, aile merakını giderip bir saat kadar dinlendikten sonra odama çekilip işimle ilgili araştırma yapmaya başladım. Bu durum yaklaşık ilk hafta bitene kadar sürdü ve ilk haftanın sonunda tasarım ekibinin başındaki kişi geldiğim noktanın başlangıç için fazla iyi olduğunu söyleyerek beni sevindirdi. 

İş görüşmesi, ilk iş deneyimi, ilk iş günü ya da işi öğrenebilirmiyim gibi kaygıların hepsinin gereksiz olduğunu anladım. Tamamen bizim kendimize fazla acımasız davranmamızdan kaynaklanıyor, iş görüşmeleri o kadar önemli değil, kimse sizin mükemmel olmanızı bekleyemez buna kimsenin hakkı yok, ilk iş günün bir önemi yok sen ilk gün neysen sonrasında da aynı olacaksın tek fark daha az heyecanlı ve daha az hevesli olacaksın, yani iş yerinin aslında sizden çok büyük bir beklentisi yok, öğrenmenin bir süreç olduğunu ve zaman gerektiğini onlar biliyor ancak biz kendimize, başkalarına gösterdiğimiz anlayışı göstermiyoruz. 

Düşünün iş veren siz olsaydınız, şu an kendinizi sıktığınız gibi işe aldığınız birisini sıkarmıydınız, onu bu kadar zorlaymıydınız. Kendimize iyi davranmayı öğrenmemiz gerekiyor.